Λίνα Νικολακοπούλου: Διονύσης Σαββόπουλος και η απαλή αυθεντικότητα του ελληνικού τραγουδιού
Αποχαιρετισμός στον Διονύση Σαββόπουλο από τη Λίνα Νικολακοπούλου: Μια Αυθεντική Φωνή του Ελληνικού Τραγουδιού
Η παρουσία του Διονύση Σαββόπουλου στο ελληνικό μουσικό προσκήνιο υπήρξε αναντικατάστατη και η στιχουργός Λίνα Νικολακοπούλου τον χαρακτήρισε ως «ό,τι πιο απροσποίητο» έχει να προσφέρει το ελληνικό τραγούδι. Ο σπουδαίος καλλιτέχνης έφυγε από τη ζωή την νύχτα της Τρίτης, 21 Οκτωβρίου, βυθίζοντας στη θλίψη όλους όσους τον γνώριζαν, με την κινήσεις της υγείας του να επιδεινώνονται τις τελευταίες εβδομάδες. Ο Διονύσης Σαββόπουλος, που αντιμετώπιζε την ασθένεια του καρκίνου από το 2021, πέρασε το τελευταίο διάστημα νοσηλευόμενος.
Σε επικοινωνία που είχε η Λίνα Νικολακοπούλου με την εκπομπή «Πίσω από τις γραμμές», μίλησε με συγκίνηση για το έργο και την επίδραση του Διονύση. «Τραγούδια που άφησε πίσω του είναι τραγούδια “ακριβά”, “φτιαγμένα με την προσοχή ενός χρυσοχόου”», ανέφερε χαρακτηριστικά. Προσέθεσε επίσης, ότι «το γνωρίζουμε όλοι και το νιώθουμε όλοι, ειδικά η γενιά η δική μου, ότι ήταν ό,τι πιο καινούριο, ό,τι πιο απροσποίητο ήρθε με μία γραφή ολότελα δική του, με στίχους που μας βγάλανε από τις συμβάσεις του τι ήταν τα θέματα του τότε τραγουδιού, με μια παντιέρα μεγάλη για το φοιτητικό κίνημα».
Η Λίνα Νικολακοπούλου συνεχίζοντας, υπογράμμισε πως ο Διονύσης διέθετε μια μοναδική οπτική που του επέτρεπε να σπάει τα στερεότυπα. «Όλα του τα τραγούδια είναι ακριβά, φτιαγμένα με την προσοχή ενός χρυσοχόου. Είχε την ιδιαίτερη λοξή ματιά, που είναι απαραίτητη για να σπάνε τα στερεότυπα». Ανέφερε, τέλος, ότι η ζωή του ήταν γεμάτη δημιουργικότητα και ότι η τέχνη του άνοιγε νέες προοπτικές για κατανόηση των χρόνων μας.
Αναφερόμενη στην προσωπικότητά του, τόνισε πως ο Διονύσης ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος, γεμάτος χιούμορ και καλή διάθεση. Παρατήρησε ότι, αν και απέφευγε να μιλά για τη Θεσσαλονίκη, την πόλη του, έφερε πάντοτε μαζί του την αγάπη γι’ αυτήν. «Ήταν ένας χαριτωμένος άνθρωπος και προσεκτικός ακροατής αυτού που του έλεγες. Είχε ένα αριστοκρατικό φέρεσθαι και ταυτόχρονα μια χάρη σχεδόν Αριστοφανική», επεσήμανε, κλείνοντας με την αναφορά πως στις συζητήσεις του η αγάπη του για τη Θεσσαλονίκη πάντα φαινόταν, ακόμα κι αν δεν το ανέφερε δημοσίως.
