Η ιστορική φυλή προβάτων Ρουμλουκίου απειλείται: Η συγκινητική ιστορία του κτηνοτρόφου από τη Θεσσαλονίκη
Αυτή η φυλή θεωρείται μία από τις πιο αρχαίες αυτόχθονες φυλές του τόπου, με το πληθυσμιακό της απόθεμα να έχει μειωθεί δραματικά.
Η ονομασία της φυλής προέρχεται από την περιοχή Ρουμλούκι στην Ημαθία, που κατά την Οθωμανική εποχή ονομάζονταν έτσι. Κέντρο της ήταν η Αλεξάνδρεια, που προηγουμένως ονομαζόταν Γιδά.
Η ιστορία της ξεκινά με τη διασταύρωση ντόπιων πρόβατων με κοπάδια αλβανών νομάδων, κυρίως Γκέγκηδων, οι οποίοι κατέβαιναν στη Μακεδονία για το χειμώνα.
Στο παρελθόν, η φυλή Ρουμλουκίου εκτεινόταν σε εκτενή τμήματα της Βόρειας Ελλάδας, από τις πλούσιες πεδιάδες της Ημαθίας και της Θεσσαλονίκης μέχρι τη Φλώρινα και το Μοναστήρι, φθάνοντας ακόμη και στην Αλβανία.
Ωστόσο, οι παραδοσιακές πρακτικές εκτροφής άρχισαν να παραμελούνται, η παραγωγή εντατικοποιήθηκε και η έλλειψη οργανωμένων σχεδίων διατήρησης οδήγησε σε δραματική πτώση του πληθυσμού της φυλής.
Στις τελευταίες δεκαετίες του ’60, στο Ινστιτούτο Κτηνοτροφίας Γιαννιτσών έγινε μια προσπάθεια διάσωσης, όπου συστάθηκε ένα μικρό κοπάδι.
Δυστυχώς, οι ενέργειες αυτές δεν έφεραν αποτέλεσμα, καθώς το 1986 η ομάδα ζώων διαλύθηκε. Μέσα στο 1990, η φυλή θεωρήθηκε επίσημα εξαφανισμένη.
Μέχρι πρόσφατα, ερευνητές του Κέντρου Ζωικών Γενετικών Πόρων Θεσσαλονίκης ανακάλυψαν ένα τελευταίο μετακινούμενο κοπάδι στο Μικρό Μοναστήρι, το οποίο, όπως αποδείχθηκε, θα οδηγηθεί σε θανάτωση λόγω ευλογιάς, προκαλώντας έτσι την τραγική αντίδραση του κτηνοτρόφου.
Από τη συγκεκριμένη ομάδα ζώων είχε ξεκινήσει μια μικρή προσπάθεια αναβίωσης της φυλής στην Κρύα Βρύση Πέλλας, υπό την καθοδήγηση της Αμάλθειας.
Πώς ήταν τα πρόβατα του Ρουμλουκίου
Η φυσιογνωμία της φυλής αντιπροσωπεύει αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς της. Πρόκειται για μεσαίου μεγέθους ζώα, με χαρακτηριστική λεπτή ουρά και ομοιόμορφο σώμα.
Στα αρσενικά άτομα παρατηρούνται κέρατα, ενώ τα θηλυκά είναι ακέρατα – ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της φυλής. Το κεφάλι τους είναι μέτριο προς μεγάλο, με ελαφρώς κυρτή μύτη και οριζόντια αυτιά. Τα άκρα τους είναι στιβαρά, ιδανικά για μετακίνηση σε πεδινές και ημιορεινές περιοχές.
Το μαλλί τους καλύπτει σχεδόν ολόκληρο το σώμα, εξαιρώντας το κεφάλι, τα πόδια και συχνά την κοιλιά. Η κυρίαρχη χρώση είναι λευκή, με κάποιες στίξεις, ενώ παρατηρούνται και ζώα σε σκούρες ή καστανοκόκκινες αποχρώσεις.
